#2 Zimno, ciemno, mokro... Czyli jak w Piekiełku wygląda jesień.

Witajcie, Diabełki! Achhh… Jakże miło wrócić we własne włości i odpocząć w zaci… Zaraz, chwila moment. Jakim znów zaciszu? Zdążyłam zapomnieć jaki tu harmider panuje *szczęśliwy uśmiech* Jak na prawdziwe Piekiełko przystało! Bardzo dziękuję Wam, kochani za aktywność pod pierwszym postem i za Wasze liczne odwiedziny. Zachęcam co prawda do komentowania, ale naturalnie nie jest to koniecznie! Po prostu chętnie nawiązałabym z Wami bardziej personalny kontakt. Dzięki lalkowemu środowisku zaczęłam bardziej doceniać wirtualne znajomości. Szczególnie, że nie mam zbyt dużo czasu na nawiązywanie ich w realnym świecie. Wrzesień był dla mnie bardzo pracowity, zresztą pewnie, jak i dla wielu z Was, a październik nie zapowiada się lepiej. Jestem po uszy zakopana w notatkach, sprawdzianach, kartkówkach, dlatego też niestety nie mam tyle czasu, ile bym pragnęła na rzeczy przyjemne, sprawiające mi niekłamaną radość. Prawdopodobnie już wspominałam, że w tym roku czekają mnie matury. Dla studentów jest to nic w porównaniu z sesjami, jednak dla mnie i dla reszty mojego rocznika jest to pierwszy tak ważny egzamin. Zdaję na nim przedmioty, które lubię i których nauka sprawia mi przyjemność, ale to nie to samo, co przyjemności „nieprzymusowe”.

Nie mniej jednak, zdjęcia do tego posta mam przygotowane już od dłuższego czasu, Jagódka i Lyssander postanowili oderwać mnie od książek i zażądali romantycznej sesji tylko z ich dwójką. To dopiero Diabełki! Nie da się jednak ukryć, że kiedy na dworze zimno, wieje i pada, to w sercach żar się nie tylko tli, ale i bucha potężnym płomieniem. Tak dla zneutralizowania deficytu Słoneczka. Raven specjalnie nie uskarżał się na swoją absencję w dzisiejszym poście, ponieważ popadł w swoisty marazm. Bidulek siedzi ze zwieszoną głową na półce i co jakiś czas spogląda w okno, jakby czekając. 

 Jagódka: A ja nawet wiem, na kogo! Ale obiecałam Lusiowi, że nie powiem, więc nie mówię. Podobno chodzi też o to, żebym nie przygnębiała braciszka, bo ten czas oczekiwania strasznie mu się dłuży i przyprawia o depresję. A ja jestem dobrą młodszą siostrą, to nie mogę mu sprawiać przykrości.

Ja: Patrzcie państwo, jaka troskliwa się znalazła!

J: Lulu, bo się rozmyślę i jednak powiem!

Ja: To nie dostaniesz sukienki, krótka piłka prycha, przyglądając się swoim paznokciom Echh... Manicure by się przydał.

J: Nie strasz, nie strasz! Ciocia Monika już ją szyje!

Ja: Ale nikt nie powiedział, że musisz ją dostać.

J: Luu... Lu, nie zrobisz mi tego, przecież do niej jest płaszczyk, wiesz, że będzie mi ślicznie i że idzie zimna jesień i zima i muszę mieć ciepłe ciuszki!

Ja: Łap ty czasem oddech, jak mówisz patrzy z rozbawieniem na czerwone policzki dynieczki No już, dobra, kompromis: Ty nie wygadujesz tajemnicy, a ja nie zarekwiruję ubranek, które jeszcze się szyją.

J: Stoi lekko naburmuszona minka

 *Achhh uwielbiam ją na tym zdjęciu, jest taka w stu procentach jagódkowa!*

A no właśnie! Póki jeszcze jestem - bo zaraz znikam i zostawiam Was w łapkach Jagódki - czekamy na parę lalkowych paczuszek! Znajdują się w nich między innymi, wspomniana już sukieneczka, płaszczyk i rajstopki od cioci Moniki z bloga: http://moniksza.blogspot.com/, wigi dla Lyssandra i Ravena oraz - uwaga, uwaga! Stało się! - na buty dla dyńkowego księcia, co by już na boso nie latał... Albo w pożyczonych kajakach!

J: Echhh... No właśnie, właśnie. Mnie sukienkę zamówiła, ale butów dla tego lekkoducha jak nie było, tak dalej nie ma. A zima ma być podobno sroga i jak ten Lucyper wyobraża sobie zdjęcia w plenerze? 

*Tup, tup, tup*

J: Och... A TO co?

 *Tup, tup, tup, tup*

J: Czyżby Lyss szedł? Bo to takie kroczki małych stópek, zresztą Rave i tak kontempluje sufit... Hmmm... Ale jakieś takie cięższe te kro... Lyssander, bój się Lucka, co ty masz na nogach!? Czy... Czy to są buty mojego brata? parska lekko śmiechem i patrzy na niego z rozczuleniem

 *Okej, z chęcią ustawiłabym ich na tapecie w telefonie, ale na razie swoje miejsce ma tam Kookie... Już niedługo, już niedługo!*

Lyssander: A no bo widzisz... Zimno mi trochę po stopach ciągnęło. A on i tak w nich nie chodził ostatnio, to mi je pożyczył, dopóki Lusiek nie sprowadzi mi własnych uśmiecha się z zakłopotaniem

J: Ty to masz czasem pomysły, naprawdę śmieje się już całkiem otwarcie i kładzie mu dłoń na policzku Jesteś absolutnie niemożliwy uśmiecha się szeroko 

L: Ale mają jeden całkiem spory plus uśmiecha się przebiegle Daj rękę łapie ją za dłoń i pociąga w swoją stronę 

 *Roz-czu-la-ją-ce!*

L: Widzisz, krasnalu?

J: Heeej! Kogo nazywasz krasnalem? Jesteś teraz wyższy tylko dzięki tym kajakom!

L: Cel uświęca środki!

J: Patrzcie, jaki mądry się znalazł!

L: Ale przyznaj, że Ci się podoba.

J: Moooże... *cmok w policzek*

*Na sam koniec, bo wyglądała tutaj, jak mały zagubiony króliczek*